یکی دیگر از قراردادهایی که گاه به صورت مستقیم و گاه به صورت ضمنی در ابزارها و نهادهای مالی مطرح است، عقد حواله می باشد،حواله در لغت به معنای واگذاری به غیر و محول کردن چیزی به کسی میباشد و در اصطلاح انتقال دین از ذمه مدیون به ذمه شخص ثالث را حواله گویند؛ بنابراین عقد حواله عقدی است که به موجب آن طلب یک شخص از ذمه مدیون به ذمه شخص ثالثی منتقل می‎شود. وقتی عقد حواله با شرایطش منعقد شد، نسبت به هر سه طرف (محیل، محتال و محال علیه) عقدی لازم است،

ارکان عقد حواله
الف. طرفین عقد: در این عقد، حواله‎دهنده را محیل، طلبکار را محتال و پذیرنده حواله را محال‎علیه می‎نامند. با این‎که طرفین عقد در حواله، محیل و محتال می‎باشد، اما محال‎علیه هم باید حواله دین بر خودش را قبول کند. سه طرف عقد حواله باید شرایط عمومی اعم از بلوغ، عقل‎، رشد‎، قصد‎، اختیار و عدم حجر به خاطر سفه را دارا باشند، اما حجر به خاطر ورشکستگی محیل ورشکسته می‎تواند برای پرداخت دین خود بر محال‎علیهی‎ که بدهکار نیست حواله صادر کند.
ب. ایجاب و قبول: حواله عقدی است که به ایجاب محیل و قبول محتال نیاز دارد و محال‎علیه با اینکه طرف عقد نیست، اما رضایت او لازم است؛ بنابراین طرفین عقد با هر لفظ و زبانی که ایجاب و قبول را واقع ساخته و رضا‎یت و اراده خو یش را از حواله مزبور اعلام کنند، صحیح است.
پ. موضوع حواله: موضوع عقد حواله می‎تواند عین، منفعت یا عملی باشد که مباشرت در آن شرط نباشد. همچنین موضوع حواله می‎تواند قیمی یا مثلی باشد. موضوع عقد حواله باید معلوم و معین باشد و دینی باشد که در ذمه محیل ثابت باشد، بنابراین حواله کردن دینی که در آینده پدید خواهد آمد صحیح نیست.