بیعى است که در آن مبیع و ثمن عبارت از دَینى است که هر کدام از طرفین در ذمّه دیگرى یا شخص ثالث دارند. به این نحو که بایع دَینى را که از قبل بر ذمّه مشترى یا فرد ثالثى دارد در مقابل دین دیگری، به مشترى منتقل می کند. بنابراین اگر دَین به ذمّه مشترى بود از این بعد ذمّه ‏اش برى می شود و اگر به ذمّه دیگرى باشد از این به بعد مشترى به عنوان دائن محسوب می شود و مدیون (شخص ثالث) باید دَین را به مشترى بپردازد. بیع دین به دین طبق اجماع فقها، باطل مى‏ باشد.

موسویان، سید عباس و عبادی، جواد، فرهنگ اصطلاحات فقهی و حقوقی معاملات، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.