«رهن» مصدر و در لغت به معناى ثبات و دوام است و به معناى حبس نیز‌ استعمال شده است. اینکه در قرآن کریم آمده است: کُلُّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ رَهِینَهٌ یعنى: «هر نفسى زندانى اعمال و معاصى خود مى‌باشد»، به همین معناست.
در رهن به گروگذار «راهن»، به گرو گیرنده «مرتهن» و به مالی که گرو گذاشته می‌شود «مرهون» یا «رهن» گویند و با دادن رهن، در واقع طلب مرتهن از نظر حقوقى ثبات و قرار پیدا مى‌کند.
برخی فقها، از رهن معنای مصدری اراده کرده و در تعریف آن گفته‌اند: گروگذاشتن مال به جهت وثیقه (و تضمین) نزد طلبکار تا چنانچه وی نتواند در زمان مقرر، حق خود را از بدهکار استیفا کند، آن را از مال گرو گذاشته شده یا قیمت آن استیفا نماید؛
برخی دیگر از فقها، از رهن اسم مفعول(مرهون) اراده نموده و آن را به مالی که به عنوان وثیقه بر دین گرو گذاشته می‌شود تا در صورت عدم امکان استیفای بدهی از مدیون، از قیمت آن استیفای دین شود و یا وثیقه برای طلب مرتهن تعریف کرده‌اند.
برخی از فقها در تعریف رهن، تعبیر عین ضمانت شده را در کنار دین آورده و گفته‌اند: رهن عبارت است از قرار دادن وثیقه بر دین یا عین مضمون. بنابر این تعریف، رهن به مورد وثیقه بر دین اختصاص نمی‌یابد؛ بلکه شامل وثیقه بر عین ضمانت شده نیز می‌شود. البته در صحّت رهن بر عین مضمون اختلاف نظر وجود دارد.